Wypadek drogowy

Sposób zachowania podczas wypadku drogowego:

Pamiętaj o zapewnieniu sobie bezpieczeństwa, sam nie możesz stwarzać sobie stanu zagrożenia

1. Zaparkuj przed miejscem zdarzenia celem zabezpieczenia miejsca i kierując koła w stronę pobocza, włącz światła awaryjne.

2. Nocą załóż na siebie coś jasnego lub przyczep sobie jakiś materiał odblaskowy i używaj latarki. Stosuj ogólne zasady bezpieczeństwa.

3. Wyślij świadków wypadku, aby ostrzegali nadjeżdżających kierowców oraz powiadomili policję, pogotowie ratunkowe.

4. Ustaw trójkąty ostrzegawcze lub światła w odpowiedniej odległości (wg kodeksu ruchu drogowego) od miejsca wypadku z obu stron.

5. Wyłącz zapłon we wszystkich uszkodzonych pojazdach i jeśli potrafisz, odłącz akumulator. Zamknij dopływ paliwa w pojazdach z silnikiem Diesla i w motocyklach.

6. Ustaw pojazdy w stabilnym położeniu. Jeśli samochód stoi normalnie, zaciągnij hamulec ręczny, włącz bieg lub zablokuj koła, spróbuj zabezpieczyć pojazd przed przewróceniem się.

7. Rozejrzyj się, czy istnieją fizyczne zagrożenia. Czy ktoś pali papierosa? Czy w najbliższym otoczeniu są pojazdy z oznakowaniem wskazującym na niebezpieczny ładunek? Czy została zerwana napowietrzna linia energetyczna? Czy w pobliżu jest rozlane paliwo?

8. W wyniku zderzenia dochodzi do różnych obrażeń u kierowców i pasażerów. Szybko oceń stan poszkodowanych. Z samochodu wyciągaj ich tylko w niżej wymienionych sytuacjach: kiedy istnieje niebezpieczeństwo zapalenia się pojazdu, kiedy istnieje niebezpieczeństwo najechania na uszkodzony pojazd przez inny pojazd, lub kiedy potrzebna jest reanimacja poszkodowanego.

9. Zajmij się w pierwszej kolejności tymi, których życie jest zagrożone. Przeszukaj teren, żeby nie pozostawić ofiar rzuconych gdzieś dalej od miejsca wypadku, lub które same oddaliły się (szok powypadkowy).

10. Bezzwłocznie, jeśli jest potrzeba, przystąpić do reanimacji i opatrzyć obrażenia zagrażające życiu lub wyglądające niebezpiecznie. Jeśli to możliwe, zajmij się poszkodowanymi nie zmieniając ich pozycji (wyjątek - reanimacja).

11. Wstępnie zawsze zakładaj, że nastąpiło uszkodzenie kręgów szyjnych. Podtrzymuj rękami głowę i szyję ofiary, tak aby mogła ona swobodnie oddychać. W miarę możliwości obserwuj stale wszystkich poszkodowanych aż do nadejścia specjalistycznej pomocy.


Pierwsza pomoc psychologiczna

Udzielając pierwszej pomocy osobie poszkodowanej należy pamiętać również o aspekcie psychologicznym. Ofiara wypadku jeżeli jest przytomna, to jest najczęściej przerażona, boi się, płacze, jest w szoku dlatego należy pamiętać, że jako osoby udzielające pierwszej pomocy jesteśmy dla rannych jedyna podporą i naszym obowiązkiem jest uspokoić poszkodowanych, być dla nich podporą oraz zapewnić im poczucie bezpieczeństwa.

Podstawowe zasady działania:

1. Rozejrzyj się w sytuacji. Zachowaj spokój i opanowanie. Pamiętaj o zapewnieniu sobie bezpieczeństwa. Pomyśl, od czego zaczniesz(ułóż plan działania).

2. Podejdź do poszkodowanego. Powiedz kim jesteś i co się wydarzyło. Powiedz mu, że będziesz z nim do czasu przyjazdu pogotowia.

3. Zasłoń poszkodowanego przed widzami, spokojnie i stanowczo poproś ich, aby nie przeszkadzali, albo daj im jakieś zadanie. Nie twórz zbiegowiska.

4. Przyjmij pozycję na tej samej wysokości co poszkodowany- uklęknij lub kucnij przy nim. Delikatnie połóż swoją rękę na ramieniu lub na głowie, co podziała uspokajająco. Okryj go np. kocem.

5. Przeprowadź czynności ratujące płynnie i sprawnie. Informuj poszkodowanego o podejmowanych czynnościach i efektach z tym związanych.

6. Mów spokojnym tonem i cierpliwie go wysłuchaj. Nie krytykuj, nie wypowiadaj pesymistycznych opinii, nie używaj wulgaryzmów. Zapytaj czy kogoś powiadomić o wypadku.

7. Jeśli musisz opuścić poszkodowanego poinformuj go o tym. Poproś kogoś, aby przy nim pozostał.

8. W przypadku, gdy poszkodowanym jest dziecko, potraktuj je bardziej emocjonalnie. Najważniejszy jest kontakt cielesny. Jeśli jest to możliwe daj mu maskotkę i zapewnij obecność rodziców lub kogoś bliskiego.

9. Narkomani, osoby pijane, bezdomni mogą być negatywnie nastawieni do ratujących, a nawet agresywne. Wtedy udzielanie pierwszej pomocy ogranicza się tylko do technicznych czynności ratujących.

10. Wbrew pozorom ratownicy to też zwykli ludzie. Osoby początkujące i o słabej psychice powinny być wspierane przez bardziej doświadczonych współpracowników, szczególnie po ciężkiej i zakończonej zgonem poszkodowanego akcji.


Skala dla zapominalskich

Istnieje również skala oceny stanu poszkodowanego, dla zapominalskich, czyli taka, którą bardzo łatwo zapamiętać: O.C.E.N.A. O - oddech
C - czynność serca
E - efekt drażnienia błony śluz i nosa
N - napięcie mięśniowe
A - aktualne zabarwienie skóry

Istnieje również skala oceny stanu poszkodowanego, dla zapominalskich, czyli taka, którą bardzo łatwo zapamiętać: O.C.E.N.A. O - oddech
C - czynność serca
E - efekt drażnienia błony śluz i nosa
N - napięcie mięśniowe
A - aktualne zabarwienie skóry


Skala Glasgow

Skala Glasgow (ang. Glasgow Coma Scale - GCS) jest używana w medycynie w celu oceny stanu przytomności (lub jej braku).

Ocenie podlega:

Otwieranie oczu
o 4 punkty - spontaniczne
o 3 punkty - na polecenie
o 2 punkty - na bodziec bólowy
o 1 punkt - nie otwiera oczu

Kontakt słowny:
o 5 punktów - odpowiedzi logiczne z zachowaną orientacją miejsca, czasu i własnej osoby
o 4 punkty - odpowiedź splątana, chaotyczna, jednak uwaga jest zachowana, a poszkodowany zastanawia się nad odpowiedzią
o 3 punkty - odpowiedź bez związku, nie na temat lub krzyk
o 2 punkty- niezrozumiałe dźwięki, pojękiwanie
o 1 punkt - żaden

Reakcja ruchowa:
o 6 punktów - odpowiednia do poleceń słownych lub migowych ( np. uściśnięcie dłoni )
o 5 punktów- celowa, dobrze lokalizująca ból
o 4 punkty - reakcja obronna na ból – trudna lokalizacja miejsca bólu
o 3 punkty - odruch zgięcia (na ból lub spontanicznie), sugerujący odkorowanie
o 2 punkty - odruch wyprostny (na ból lub spontanicznie), sugerujący odmóżdżenie
o 1 punkt - żadna
Można uzyskać od 3 do 15 punktów podczas oceny za pośrednictwem skali Glasgow.

Wynik testu:
14 – 15- Stan dobry, poszkodowany ma zachowaną przytomność z obniżona reaktywnością
11 – 13- Stan średni, pół śpiączka, półprzytomny
5 – 7- Stan ciężki, nieprzytomność umiarkowana
3 – 4- Stan krytyczny, głęboka nieprzytomność, możliwe odmóżdżenie

ściągnięte z internetu wiadomości, i po co to dublować ?

Numery alarmowe:
policja-997
straż pożarna-998
pogotowie ratunkowe-999
lub 112.

Jak wezwać karetkę

Aby wezwać Zespół Ratownictwa Medycznego
należy zadzwonić:

* z telefonu stacjonarnego lub komórkowego
na numer 999 lub 112

Po zgłoszeniu się dyspozytora należy podać:

* dokładne miejsce zdarzenia (adres, lokalizacja, punkty orientacyjne)
* powód wezwania - co się stało (rodzaj zdarzenia, zachorowania, liczba poszkodowanych)
* kto potrzebuje pomocy (imię i nazwisko, wiek, płeć
* kto wzywa ZRM ( imię i nazwisko, numer telefonu)
* odpowiadać dokładnie na pytania dyspozytora
* wezwanie przyjęte do realizacji ma zostać potwierdzone przez dyspozytora słowami: "wezwanie przyjęte". Pamiętaj nigdy nie odkładaj pierwszy słuchawki.


Typy zespołów ratunkowych:
Specjalistyczny - S

Jest to zespół, którego zadaniem jest ratowanie chorych w stanach zagrażających życiu. Dawniej odpowiadały mu zespoły R, czyli tzw. “erki”. Kierownikiem zespołu jest lekarz, najczęściej specjalista medycyny ratunkowej lub będący w trakcie specjalizacji. Oprócz lekarza w skład załogi wchodzą pielęgniarka, kierowca i sanitariusz, choć miejsce tego ostatniego ma niedługo zająć wykwalifikowany ratownik.

Ambulans S jest wyposażony we wszystkie leki i sprzęty potrzebne do ratowania życia poszkodowanych czyli: przenośny defibrylator, respirator, EKG, zestawy intubacyjne, worek samorosprężalny (zwany potocznie ambu), pompę infuzyjną, pulsoksymetr, glukometr (będący na wyposażeniu lekarza), elektryczny ssak, a także szyny, deskę ortopedyczną i kołnierze usztywniające, nosze, krzesełko przenośne oraz stały zestaw leków i opatrunków. Na wyposażeniu są także m. in. trzy butle z tlenem (w tym jedna mała - przenośna) oraz gotowe zestawy do zaopatrywania oparzen, porodu oraz cewnikowania.

W myśl wdrażanych aktualnie nowych przepisów, również kierowca będzie musiał mieć wykształcenie ratownicze, aby móc udzielać pierwszej pomocy.


Podstawowy - P

Jest to zespół trzyosobowy, w skład którego wchodzi ratownik (kierownik), sanitariusz (lub młodszy ratownik) i kierowca. Jego zadaniem jest udzielanie pomocy głownie poszkodowanym na skutek urazów. Ratownik nie może jednak postawić diagnozy, więc w świetle praw nie może leczyć. Nie może także stwierdzić zgonu. W związku z tym najczęściej po udzieleniu niezbędnej pierwszej pomocy poszkodowany jest zabierany przez zespół P do szpitala. Zespoły P zastąpiły pośrednio zespoły wypadkowe W, choć te za kierownika miały lekarza.

Wyposażenie ambulansu P jest prawie identyczne jak zespołów S. Podobnie jak w przypadku kierowców karetek S, kierowcy P też będą musieli wkrótce mieć uprawnienia ratownika. Wtedy zespoły zostaną zredukowane do dwóch osób.

WYPOSAŻENIE

Pierwsze ambulanse ze sprzętem medycznym, w których rannemu udziela się pomocy podczas transportu do szpitala, pojawiły się w latach 60. XX wieku.

Do podstawowego wyposażenia karetki, niezależnie od jej typu, prawie zawsze należą nosze – czasem obok tzw. noszy głównych, w ambulansie są dodatkowe nosze podbierakowe, krzesełko kardiologiczne, deska ortopedyczna, kamizelka Kendricka (KED) i inny sprzęt transportowy.

Ambulans jest wyposażony w zestaw leków ratujących życie, sprzęt medyczny, najczęściej w karetce jest też możliwość podania tlenu z butli.

Karetki reanimacyjne jak i wypadkowe często są też wyposażone w respirator i defibrylator, zaś karetki przeznaczone do przewozu noworodków – w inkubator transportowy.

PEŁNA LISTA WYPOSAŻENIA ZESPOŁU WYJAZDOWEGO (S) i (P)

1. Nosze główne przystosowane do reanimacji, komplet pasów, system do bezpiecznego transportu małych dzieci, stojak do kroplówek.
2. Nosze podbierakowe
3. Krzesełko kardiologiczne
4. Deska ortopedyczna, pediatryczny zestaw unieruchamiający
5. Materac próżniowy
6. Defibrylator – przenośny, akumulatorowy, z możliwością monitorowania EKG
7. Respirator transportowy, z zasilaniem gazowym lub bateryjnym, wentylacja z użyciem min. 2 wartości FiO2, zastawka PEEP (opcja w karetce „W&rdquo
8. Ssak – mechaniczny
9. Ssak – przenośny bateryjny lub pneumatyczny
10. Pulsoksymetr przenośny
11. Pompa infuzyjna bateryjno-sieciowa (opcja w karetce „W&rdquo
12. Aparat do mierzenia RR przenośny, różne rozmiary mankietów
13. Aparat do mierzenia RR w ambulansie.
14. Zestaw do ogrzewania płynów infuzyjnych
15. Zestaw kołnierzy do unieruchomienia kręgosłupa szyjnego lub kołnierz uniwersalny, dla dorosłych i dzieci.
16. Zestaw szyn do unieruchamiania złamań.
17. Glukometr
18. Worek samorozprężalny dla dorosłych z kompletem masek twarzowych i rezerwuarem.
19. Worek samorozprężalny dla dzieci i noworodków z kompletem masek twarzowych i rezerwuarem.
20. Aparat do szybkiego toczenia płynów.
21. Stetoskop lekarski.
22. Nożyczki do cięcia różnych materiałów.
23. Laryngoskop dla dorosłych z kpl. łyżek typu Mc. Intosh.
24. Laryngoskop dla dzieci z kompl. łyżek.
25. Latarka diagnostyczna.
26. Walizka lub torba podstawowa.
27. Walizka lub torba pediatryczna.
28. Torba opatrunkowa.
29. Staza
30. Miska nerkowata.
31. Jednorazowy zestaw do konikotomii
32. Jednorazowy zestaw do drenażu opłucnej z zastawka bezzwrotną.
33. Zestaw cewników do odsysania.
34. Zestaw strzykawek, w tym strzykawki do pomp infuzyjnych.
35. Zestaw igieł i kaniul w rozmiarach od 14G do 24G, w tym zestaw do centralnego wkłucia z dostępu obwodowego.
36. Zestaw przedłużeń, kraników.
37. Aparaty do toczenia płynów.
38. Folia do przykrycia zwłok lub worek na zwłoki.
39. Folia aluminiowa.
40. Worki jednorazowe na zużyte materiały.
41. Pojemnik na zużyte igły.
42. Rękawiczki jednorazowe – różne rozmiary.
43. Rękawiczki sterylne.
44. Nożyczki opatrunkowe.
45. Poszewki jednorazowe na poduszkę, koc, materac noszy.
46. Sonda żołądkowa
47. Worki na mocz.
48. Zestaw do cewnikowania pęcherza moczowego.
49. Zestaw porodowy jednorazowy.
50. Zestaw do oparzeń, w tym materiały schładzające.
51. Tlen medyczny
52. Instalacja tlenowa (kilka źródeł poboru tlenu).
53. Reduktory z szybko złączkami, reduktor z szybko złączką i przepływomierzem.
54. Maski do tlenoterapii dla dorosłych i dzieci, maski ze zwężką Venturiego, maski do tlenoterapii 100% O2, maski na tracheotomię, wąsy albo kaniule nosowe tlenowe.
55. Zestaw rurek intubacyjnych 2.0-10.0 z mankietem uszczelniającym z zaworem.
56. Prowadnica do intubacji, różne rozmiary.
57. Combitube lub LMA lub podobny 1 szt.
58. Filtry oddechowe.
59. Kleszczyki Magilla
60. Łopatka drewniana do języka.
61. Kleszczyki naczyniowe Peana
62. Wkłucia dożylne różne rozmiary.
63. Cewniki do żył centralnych.
64. Elektrody samoprzylepne.
65. Łączność przenośna.
66. Kamizelka Kendricka KED lub krótka deska ortopedyczna.
67. Igła doszpikowa dla dorosłych i dzieci.
68. Zestaw ochronny dla personelu (w tym okulary ochronne)
69. Zestaw ochronny do przewozu zakaźnie chorego.
Czym się aktualnie zajmuję

-Dobry ratownik to zadowolony z wypłaty ratownik
-Dobry ratownik nie jest tam żadnym panem Pikusiem
-Dobry ratownik to ratownik z charakterkiem
-Dobry ratownik smakuje najlepiej z nutellą
Zadania Pogotowia Ratunkowego w zakresie Ratownictwa Medycznego:
• udzielanie świadczeń zdrowotnych w razie wypadku, nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia się stanu zdrowia, zatrucia, urazu, porodu lub innych sytuacjach powodujących zagrożenie życia.
Kiedy wezwać Pogotowie lub udać się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego?

Wezwanie Pogotowia Ratunkowego lub wizyta w SOR powinny mieć miejsce wyłącznie w sytuacjach bezpośredniego zagrożenia życia lub stanach nagłych mogących prowadzić do istotnego uszczerbku zdrowia.
Sugerować je może obecność jednego z poniższych objawów:

* Utrata przytomności
* Zaburzenia świadomości
* Drgawki
* Nagły, ostry ból w klatce piersiowej
* Zaburzenia rytmu serca
* Nasilona duszność
* Nagły ostry ból brzucha
* Uporczywe wymioty, zwłaszcza z domieszką krwi
* Masywny krwotok z dolnego odcinka przewodu pokarmowego
* Masywny krwotok z dróg rodnych
* Gwałtownie postępujący poród
* Ostre i nasilone reakcje uczuleniowe (wysypka, duszność będące efektem zażycia leku, ukąszenia, czy użądlenia przez jadowite zwierzęta
* Zatrucia lekami, środkami chemicznymi czy gazami
* Rozległe oparzenia
* Udar cieplny
* Wyziębienie organizmu
* Porażenie prądem
* Podtopienie lub utoniecie
* Agresja spowodowana chorobą psychiczną
* Dokonana próba samobójcza
* Upadek z dużej wysokości
* Rozległa rana, będąca efektem urazu
* Urazy kończyny dolnej, uniemożliwiające samodzielne poruszanie się



13 października przy pada dzień Ratownictwa Medycznego